Pluvas iomete.
Sur la malseka trotuaro, gutoj spegulas la lumon de la leviĝanta suno, la
helaj formoj transformas en aliajn, senhalte. Kvankam jam mi kovris min sub
balkono de iu domo, mi ankoraŭ iris nenien. Mi ne povus pensi en kiel komenci la foriron - ien? Sed mi ne malesperas,
malgraŭ ke mi ne parolas kian ajn lingvon, kiu ili parolas ĉi tie. Bone, diri
"pano", "akvo", "dankon" kaj malmulte plu ne sufiĉus
por helpi min. Kie estas ĉiuj homoj, kiuj ni vidis antaŭ tri aŭ kvar horoj? Malaperis?
Ĉion mi devus diri... ĉi tiu strato estas tre malbela. Mi ne memoras se la
resto de la centro ankaŭ estas tiel, sed probable ne. Eble se mi irus tien, iu
ankoraŭ postrestas, tra la frua mateno. Maldekstren? Dekstren? Ĉiu direkto
samas laŭ mi kaj ne estus lerta iradi ajn ien sen fiksa fino.
— Bonan matenon.
La frazo surprizas
min, mi turnas rapide kaj eble iomete defensive. Kiu scias, ke mi parolis ĉi
tiun lingvon? Malalta kaj korpulenta homo, kalva, kun okulvitroj, kiu havis aĝon
de ĉirkaŭ sesdek jaroj, iel aperis malantaŭ mi. Lia rideto, amika, honesta,
malkovras ian misteran kvaliton. Liaj okuloj, sidinte trans maro de travivaĵoj,
rigardas min trankvile. Mi
decidas respondi same, kaj li kontinuas:
— Vi ne loĝas ĉi tie, ĉu ne?
— Ne, mi alvenis nur antaŭe tri aŭ kvar tagoj...— mi procedas rakonti
mian historieton.
Ridetante, li invitas min, ke ni iros trinki kafon. Sen alia afero por
fari, kaj neniu kialo por dubi lian intecon, mi akceptas. Dumtempe, mi adas
rakontante, sed evitas bonege klarigi la nokton kaj precize kial mi finvenas ĉi
tien, preskaŭ kiel senkaŭza elekto. Post fini, li trankvile murmuras ion kiel
"komprenite, bone...".
Tiam, li parolas iomete pri si. Lia nomo estas Heŭslujo, kaj li ne ĉiam loĝis
ĉi tie, sed jam antaŭ dudek jaroj li venis. Ĉar lia paŭza parolado estas mallonga, mi demandas plu pri lia
vivo, kaj lia laboro.
— Mi studis
filozofion en la universitato, kaj post iuj jaroj ankaŭ historion...
Li adas kaj eble
rakontas sian vivon. Evidente, iafoje mi povas vidi kiel li preterlasas
detalojn de kelkaj partoj de la vivadoj. Tamen, mi ne pensas plu pri tio. Ni
eniras en la kafejon. De flaveta lumo, nur kvar aŭ kvin homoj interne,
trinkante kafojn po unu. Unu legas la ĵurnalo, sed la aliaj nur sidas tie, sen
rideto, kun nigra kafo en taso kiel bonaĵo por solvi ĉian problemon. Oni povas
aŭdi, malantaŭ la muro, ian kanton neidentigeblan.
Kaj ŝtorme fiere, kaj tre malfeliĉe
Tial ni forigis
malbonojn al li...
Heŭslujo ne ŝajnas
surprizata. Mi rigardas lin, atendante komenton pri la kanto. Li vidas min kaj ridetas.
— La domon
apud ĉi tiu kafejo nur konas, iomete, la homoj kiuj loĝas ĉi tie. Ili estas iom speciala familio, kiu iam decidis legi libron de estinteca kulturo aŭ... mi ne
scias ĝuste... bone, ili ekkreis ĉi tiun sekton kaj–
— Tio NE
estas sekto!— homo antaŭ la pordo krias. Mi sentas min strange dum Heŭslujo
engaĝas en diskuto kun tiu homo.
El arda lumego,
venu, sagaceco,
Fuĝu, malforteco por bonigi lin...
Kiuj estas tiuj
kantistoj tra la muro? Liaj vortoj eldiras malklarajn aferojn pri io, kiun mi
neniom komprenas. Stranga urbo. Aŭ stranga loko.
Heŭslujo,
trankvile, ridetas. Ŝajnas ke ilia diskuto jam kvietiĝis. Tamen, la kelnero
apud ni komencas rigardi nin malfide. La rideto de mia nova amiko kaŝas lian
scion, kaj trankvile ni provas eliri sen plu da prokrastemo. Mi ne komprenas
tute, sed estas tre facila vidi kiel la situacio ne estas normala.
— Kien ja vi iras?— ies maljuna voko tranĉas en la aeron.
Nia sango frostiĝas. Ni ankoraŭ estas en la kafejo, apud la pordo. Heŭslujo ne ridetas plu, li rekonis la voĉon. Neniu en la kafejo parolas, ĉiu nin rigardas, kiel se nun ili nin vidas unuafoje. Ĉiu homo eble scias kio okazas, sed mi nur time atendas.
