I
Maltempe kaj aerumite
Elvokas fremdan mondon.
En iliaj okuloj,
Malplenaj vojoj:
Homoj, kiuj evitas
Reveni tra saman straton,
Trankvilaj sed senkonsolaj.
II
Kiel vivo
kiel tero estas vorita de maro
apoginte en akvojn
en fajnan rubon, sen esenco.
En fajnan sablon, sia estinto dekonstruatas,
forgesiĝas,
nun nur neprovoka ombro.
Neniam majesta, ĉiam ŝlimo.
Flustras al fremdula palto
ĉi-somere,
pri pli malvarma vintro
kaj estinta
sonĝo.
Vivo.
III
El amkoloroj, strekojn de vi ekfaris mi,
jen korruĝa jen lipruĝeta.
El amkoloroj, portreton de vi rigardis mi,
jen amante jen amegante.
El amkoloroj, de vi ĉi-tage nur koloroj,
de vi lasite nur mia koro:
kora amaĵujo de vi,
kaj batante kaj volante.
El amkoloroj mi pentris tiun
kiu mankas al mi,
kaj hodiaŭ kaj eterne.
III
El amkoloroj, strekojn de vi ekfaris mi,
jen korruĝa jen lipruĝeta.
El amkoloroj, portreton de vi rigardis mi,
jen amante jen amegante.
El amkoloroj, de vi ĉi-tage nur koloroj,
de vi lasite nur mia koro:
kora amaĵujo de vi,
kaj batante kaj volante.
El amkoloroj mi pentris tiun
kiu mankas al mi,
kaj hodiaŭ kaj eterne.
No hay comentarios:
Publicar un comentario